علاقه ي انسان ها به توليدمثل

من هميشه آدم قهاري بودم توي خداحافظي كردن و نامه نوشن براي خداحافظي و پايان دادن به خيلي چيزا خيلي چيزا رو خيلي پر سوز و گداز پايان ميدادم...دراماتيك و رمانتيك و شايدحتي فراموش نشدني... خيلي چيزا مث خدافظي با دوست...خدافظي با كتاب...خدافظي با شعر ...خدافظي با روپوش هام...خدافظي با آدماي توي پارك...خدافظي با سالنامه ها و سررسيدها...خدافظي با اشك هام خدافظي با خنده هام خدافظي حتي با سنگ توالتي كه چندش آور ترين چيزها رو به آغوش ميكشه ...خنده داره ...و شايد حتي ديوانه وار و البته به كسي مربوط نيست كه توي مغز من چه چيزي در حال تحليل شدنه و ميتوني حتي از همين جاي نوشته در حالي كه بهم فحش ركيكي ميدي توام خدافظي رو به خودت ياد بدي... خدافظي از من...اون قديما كه 16 شايدم17 ساله بودم يه دفترچه خاطرات فوق العاده تخمي داشم كه پراز دري وري هاي توهم انگيز عاشقانه بود اولش نوشته بودم:هرسلام آغاز دردناك يك خداحافظي است ميدانم ولي من پس از خداحافظي هم عاشقت مي مانم(تا همين اندازه مشمئزكننده و چندش آور)اما من يادگرفتن خدافظي كردن رو اولين بار از همون دفترچه خاطرات شروع كردم از همون سال باورهاي عاشقانه ي من فرو ريخت و با اينكه هربار سعي كردم دوباره بچينمش مثل دومينوي نصفه كاره ي نامنظمي پشت سرهم خراب شد و به پايان رسيد و من خب ديدم كه  دقيقا همون كوالايي هستم كه عاشق برگ اكاليپتوس يك درخت ميشه و, ...ادامه مطلب